Home sweet home

Toch nog even een laatste verhaal, nu ik al weer twee weken heb kunnen genieten van de enorme kou hier in Nederland. 
Voor in mijn laatste week heb ik ervoor gekozen een paar dagen alle luxe die ik heb gedag te zeggen en voor 3 dagen back to basic te gaan. Jawel, geloof het, of niet, ik ging samen met Johanneke leven bij de Maasai!

Dinsdagochtend vertrokken we samen met Tamari met de daladala naar Mtandika, op naar Samuel en zijn gezin. Hier aangekomen werden we door iedereen welkom geheten en mochten we lekker op een krukje in de schaduw gaan zitten. Met behulp van Tamari’s vertaling hebben we wat zitten kletsen met de krijgers tot het tijd was voor de lunch. Tijdens deze gesprekken werd er direct gevraagd; ‘Hoeveel betalen mannen voor jullie, in jullie land?’ Toen ze hoorden dat wij blanken gratis zijn zeiden ze dat ze maar voor een blanke vrouw zouden gaan, die was toch zó goedkoop! Dat voelt dan toch best.. tja goedkoop dus ;). Want, als je gratis bent, kunnen mannen toch zo hun huis helemaal vol hebben met vrouwen?!

Na de lunch werden we door een meisje (Anna) gevraagd of we mee wilden zwemmen? Dit wilden we natuurlijk wel, dus gewapend met een handdoek gingen we op pad naar de rivier. Bij de rivier aangekomen begonnen alle meiden zich direct lekker uit te kleden. Wij stonden, preuts als we zijn, te twijfelen: hoeveel trek ik uit..? Toen we nog in ons ondergoed stonden kwam een van de meiden naar ons toe en vroeg; waarom hebben ze dat nog aan? Wijzend naar onze bh’s. Oh, die moesten dus toch ook echt uit..? Nouja, doen dan maar en dan zo snél mogelijk het water in!
De meiden waarmee we bij de rivier waren, vonden ons gedrag natuurlijk maar vreemd en sprongen zelf het water in, om er vervolgens weer uit te rennen en er gewoon opnieuw in te springen. Toen ze klaar waren met spelen en weer schoon waren, gingen ze nog even hun was doen, half naakt. Wij voelden ons niet zo heel gemakkelijk bij halfnaakt rondhuppelen, dus hebben ons zo snel mogelijk aangekleed ;). Op de terugweg mochten we helpen met het sjouwen van de schone was, op z’n Afrikaans natuurlijk!

Terug bij ons prachtige huisje van stokken en modder, hebben we nog wat gezeten, gekeken naar de allerschattigste Neemabolis. Zij is de jongste (10 maanden oud) van Samuel en zijn vrouw en ze is doodsbang voor blanken! Aanraken of spelen kon dus niet, maar kijken kon zonder gehuil :).
De liefde van Samuel, voor zijn gezin, is erg duidelijk te zien. Hij gaat rustig een uur met zijn kinderen zitten spelen en zorgt ontzettend goed voor ze. En dat terwijl de gemiddelde Maasai-man/vader 6 vrouwen heeft en z’n schapen, koeien en geiten toch wat belangrijker vindt dan de kinderen. Samuel is dan ook echt een uitzondering, hij heeft heel bewust ervoor gekozen om maar één vrouw te hebben want ja, hij kan maar van één vrouw houden! Super bijzonder dat hij heel bewust deze, voor hen, gekke keuze maakt!

’s Avonds na een heerlijke maaltijd was het stikdonker en gingen we, rond een uur of 9, lekker naar ons bed toe: een bedframe van houten takken met daaroverheen 2 koeienhuiden, heeerlijk zacht ;). Na een nacht met bijzonder veel slaap werden we erg stijf wakker, maar mochten wel direct helpen met het aanvegen van de zandvloer. Daarna werden we beloond met een heerlijk ontbijt; chai, een homp brood en een heerlijke chapatti!
Er werd ons gevraagd of we klaar waren om ons aan te kleden, dus ik dacht, ‘uhh.. ik ben al aangekleed, toch?’ Maarnee, ze bedoelden of we klaar waren om als Maasai door de dag te gaan? Dat waren we natuurlijk wel!

Door twee lieve vrouwen werden we geholpen om deze traditionele kleding aan te trekken, want dat is toch nog knap lastig, zo’n jurk maken! Ze vroegen ons of we 1 stuk stof wilden, of 2. Toen we vroegen wat het verschil was, legden ze ons uit dat alleen getrouwde vrouwen 2 stukken dragen, dus wij dachten laten we de mannen het hoofd niet op hol brengen en voor 2 stuks gaan.
Nou, dat was dus mooi verkeerd gedacht, toen we eenmaal aangekleed en wel op ‘geitenvangjacht’ gingen terwijl de krijgers toe zaten te kijken, vloog het testosteron door de lucht! Dat was toch ook wat, twee blanke vrouwen in getrouwde-Maasai kleding!
De krijgers wilden maar al te graag samen met ons een wandelingetje maken, dat deden we dan ook op zoek naar baobao. Je zult wel denken, baobao? Dat is een vrucht van de baobab-boom ook wel de apenbroodboom genoemd en ook bekend als de boom van rafiki in de lion king ;). Deze vruchten eten ze als snoepjes, en dat moesten wij natuurlijk proeven!
Tijdens deze wandeling kregen wij, maar ook Tamari een aantal huwelijksaanzoeken, toch altijd fijn te weten dat je zó gewild en zó goedkoop bent, haha!

De rest van de ochtend hebben we de familiefoto’s mogen bekijken, gespeeld met de kinderen en lekker in de schaduw gezeten. Na een voortreffelijke lunch was het weer tijd voor een baddersessie. Dit keer met iets meer zekerheid van wat ons te wachten stond, liepen we naar de rivier, hebben heerlijk gezwommen en gekletst. En daarna moesten we die outfit weer aan, tja.. hoe gingen we dat aanpakken??
Gelukkig was er een oudere vrouw meegekomen die ons al te graag wilde helpen met aankleden, maar ooh wat voelt dat kneuzig, dat je jezelf niet kan aankleden. En dan sta je daar maar een beetje in je ondergoed te wachten, tot iemand je kan helpen, haha!

Ook dit keer hoefde er na het zwemmen niet zo veel meer te gebeuren, we mochten even helpen met de afwas en daarna gingen we samen met Samuel naar het dorp om een lekkere soda te drinken. Onderweg was Samuel natuurlijk het punt van aandacht want; die Maasai-man had het toch wel heel goed voor elkaar! Twee blanke vrouwen gescoord!
Ja, dat was nog een klein nadeel aan 2 stuks kleding aanhebben, iedereen dacht dat wij met een Maasai getrouwd waren, oeps!
Ook werd er voordurend door auto’s (vrachtwagenchauffeurs) getoeterd en geroepen ‘Wamependeza! Nipe Moja!’ (=ze zien er goed uit! Geef me er één!) Jawel, volop aandacht van de mannen ook, of misschien wel juist, in deze outfit!

Na een heerlijke Fanta om bij te komen van alle aandacht zei Samuel dat hij ging zwemmen met de mannen (in een ander gedeelte van de rivier natuurlijk), Tamari Johanneke en ik hebben gezellig wat zitten kletsen  en de tijd een beetje uitgezeten. Toen Samuel weer terug was, kon de weg terug beginnen. Eens zien hoeveel potentiele mannen we dit keer konden scoren, haha!

’s Avonds waren we zo moe van alle indrukken dat we om half 9 al wel konden slapen. Dit deden we gelukkig nog niet, want in het laatste half uur hebben we nog een heel interessant gesprek gehad met Samuel en zijn vrouw over homoseksualiteit, wie had dat gedacht!
Het was zo vreemd voor ze, om te horen dat het in Nederland gewoon toegestaan is om homoseksueel te zijn en dat je dan zelfs mag trouwen, nou dat konden ze toch niet begrijpen! In Tanzania is het niet toegestaan, je kunt voor het uiten van je homoseksuele geaardheid zelfs 30 jaar de bak in moeten!

De volgende ochtend begon weer met het vegen van de vloer, wat spelen met de kinderen en een lekker ontbijtje. Daarna was het weer tijd om ons tot Maasai te toveren. Na de ervaringen van gister besloten we dit keer toch voor 1 stuk kleding te gaan, in plaats van 2. En ook dit zorgde duidelijk voor wat excitement bij de mannen.
Deze donderdag was geen normale dag, het was namelijk witte donderdag. Normaal gesproken zou ik dit gewoon als een lekkere vrije dag zien, maar we sliepen in het huis van een priester, dus brachten we toch een bezoek aan de kerk. Hier hebben we naar de prachtige liedjes geluisterd, meegebeden met het onze vader (in het Nederlands) en ons voorgesteld in het Swahili zoals we het de dag ervoor geoefend hadden, compleet met; ik ben blij om hier te zijn. Dat vonden ze toch wel prachtig, twee blanken die Swahili spreken!

Na de dienst aten we nog met het gezin, namen wat foto’s (zoals van ons prachtige toilet en de families) en was het tijd om afscheid te nemen. Dat was toch wel even slikken. Gek hoe erg je je verbonden kunt voelen met een gezin, nadat je er drie dagen mee samen hebt geleefd en dat terwijl je geen woord met elkaar hebt kunnen spreken. Maar dit gezin is gewoon enorm bijzonder!
Terug in het centre hoorde ik dat Rebecca, de oudste dochter van Samuel, nog een schoolsponsor zocht, ik heb direct aangegeven dat ik dat graag (met behulp van mijn sponsorgeld) wilde realiseren. Zo’n lieve meid, moet toch naar school kunnen gaan :).

Iedereen was erg blij dat we weer terug waren in het centre, maar ook hier was het al bijna tijd om afscheid te nemen. Donderdagavond hadden Johanneke en ik onze laatste avond met de form-4 meiden. Hier moesten we natuurlijk wel iets bijzonders van maken. Dus hebben we met de girls een meidenavond gehad; heerlijk tutten, maskertjes bij elkaar op doen, nagels lakken en ook mochten ze onze make-up uit proberen. Ontzettend gezellig!
Vrijdags moest m’n kamertje afgetuigd worden, dat is toch wel moeilijk en een stom idee, een plek waar je zolang hebt geleefd heeft langzaam geen persoonlijke spulletjes meer. Na een dag ploeteren was dan toch eindelijk mijn tas ingepakt, en waren de afscheidsbrieven voor de form-4 meiden klaar. Het afscheid nemen moest gaan beginnen..
De meiden hebben prachtig voor ons gezongen, maar waren overduidelijk erg verdrietig en ook wij, de vrijwilligers hadden het erg moeilijk. Na afloop kregen we van iedereen een enorme knuffel, super lief! :)

Zaterdag stond ik in alle vroegte al op, want (stress stress!) ik moest toch opeens nog heel veel dingen doen! Na de meiden mijn kleding te geven, bij de vrijwilligers al m’n toiletspullen te dumpen was ik toch eigenlijk verrassend vroeg klaar. Niks geen stress voor nodig ;).
Toen ik ‘mijn’ meiden de afscheidsbrieven gaf, zeiden ze dat ze graag met me mee wilden naar de bushalte, of dat mocht? Nou natuurlijk! Superleuk, die lieve meiden van ons wilden gewoon gezellig mee! :)
Na een poosje wachten kwam dan toch het onverwachte moment dat er opeens heel snel afscheid genomen moest worden, en dat terwijl er net 2 naar de wc waren, stress en chaos alom natuurlijk! Gelukkig waren ze net op tijd terug zodat ik ze toch nog een dikke knuffel kon geven, die lieve lieve meiden, de laatste keer dat ik ze zag en knuffelen mocht.. Nog 1x zwaaien, en weg waren we.

Na een lange busrit, een dag wachten in Dar es Salaam en een bijzonder comfortabele vlucht stapten we op Londen de vrieskou in. Snel omkleden en rennen naar onze volgende vlucht! Binnen 2 uur stonden we al op Amsterdam en stond er een heel ontvangstcomité klaar, superleuk! Dat had ik natuurlijk nooit verwacht! Bijna de hele familie stond me op te wachten en na een minuut of 10 kwam ik erachter dat ook nog eens die lieve vrienden van mij er stonden, met ballon en al. Echt een geweldig welkom!

En nu is alles dan weer, tja.. hoe zal ik het noemen? Koud..? Normaal..?
Wennen, dat is het.